मुंबई – हा आमचा बापू. गावातला पहिला फौजदार. आमच्या गावाकडं फौजदार हाच शब्द वापरतात म्हणून फौजदार. तेल्याचा मनुआबा, कोष्टयाचा पिंट्या आणि बापूराव. ह्या तिघांची जोड म्हणजे गावात फेमस. म्हणजे तीन जिस्म एक जान म्हणायला हरकत नाही. मला हे तिघेही बऱ्यापैकी सिनियर. तरीही तिघेही चांगले दोस्त.
आमचा सगळ्यांचाच संघर्ष सारखाच. आईबाप रोज मजुरीला. बाप लोकांची व्यसनं, गावगाड्यातली भांडणं ही आम्हा सगळ्यांच्याच पाचवीला पुजलेली. असो आज फक्त आमच्या मोठा साहेब झालेल्या बापू बद्दल बोलायचंय. बापू म्हणजे आमचा शालेय जीवनापासूनचा आदर्श. गावात कधी कुणाच्या अध्यात नाही ना मध्यात नाही.
कुणाशी भांडण नाही ना तंटा नाही. शांत स्वभाव ही त्याची खासियत. सगळ्याच गोष्टीत नंबर एक. क्रिकेट खेळताना बापूराव बॅटिंगला आला की त्याला आउट करायचं म्हणजे ताण आणि तो बॉलिंगला आल्यावर त्याच्या बॉलिंगवर कस खेळायचं हा वेगळाच ताण राहायचा.
घरची स्थिती बेताची वगैरे शब्दापेक्षाही खालची. आईबाप रोज मजुरीला. मला आठवतंय तसं बापूराव लै लहानपणापासुन स्वतः मजुरी करायला लागला. दोन पुस्तकं, गळ्यात टावेल आणि दारं धरायचा खोऱ्या घेऊन स्टँडच्या शेजारी विठ्ठल पापाच्या लिंबूणीत त्याची ड्युटी असायची. तो तिथं नेहमीच असायचा. बांधकामावर बिगारी काम, गुत्त्याने जवारी काढणे, लिंब वेचने अशी मिळेल ती कामं त्यानं केलीत.
त्यांचं इंग्रजी खूप भारी. म्हणजे मी झाडबुके कॉलेजला एडमिशन घेतल्यावर झालटे आडनाव सांगितलं की प्रदीप झालटे कोण रं तुझा? असा सवाल हमखास असायचा. आम्ही मग भाऊय असं सांगायचो. बिना ट्युशनच इंग्रजी टॉपर राहिलेला हा बापू.
ग्रॅज्युएशनला असल्यापासून त्याचा स्पर्धा परीक्षेचा अभ्यास सुरू झालेला. ध्येय मोठी मात्र घरच्या परिस्थितीमुळे पोलीस, एसआरपी येईल त्या भर्त्यांना सामोरं जायचा. त्यातच तो एसआरपीत भरती झाला. मात्र तिथं त्याचं मन रमतच नव्हतं. त्याची धडपड चालू होतीच. एमपीएससीचा फॉर्म भरला आणि पीएसआयची परीक्षा पास झाला. अख्ख्या गावाला आनंद झालेला त्यावेळी. अर्थात त्यावेळी सोशल मीडिया नसल्यानं जास्त गाजावाजा झाला नाही. किंवा याचा स्वभावही थोडा गाजवाजा करण्याचा नसल्यानं मोठी ‘बातमी’ होऊ शकली नाही. मातीच्या घरात राहणारा बापू पीएसआय झाला. आमच्या गावातला पहिला पीएसआय. रोज मोलमजुरी करणाऱ्या आईबापाच्या जीवाचं सार्थक झालं.
आज हाच बापूराव एपीआय झालाय. एवढी मोठी बातमी पण ह्याच्या स्वभावामुळे कुणालाच खबर नाही. फेसबुकवरील काही मित्रांच्या प्रमोशनच्या पोस्ट वाचल्यावर माझ्या उगाच लक्षात आलं म्हणून त्याला फोन केला. तेंव्हा त्यानं सांगितलं ‘भावा, प्रमोशन झालंय’. हे ऐकून मनस्वी आनंद झालाय. दोनचारशे उंबऱ्याच्या गावातील मजुरी करणाऱ्या मायबापाचा पोरगा आज असिस्टंट पोलीस इन्स्पेक्टर (एपीआय) झालाय. अर्थात हे काय असतंय हे आमच्या मायबापाला समजून बी सांगता यायचं नाही. त्यांचं समाधान एवढंच की पोरगा मोठा अधिकारी झालाय.
तुझा संघर्ष तुला इथवर घेऊन आलाय. तो आणखी पुढं घेऊन जाईल यात वादच नाही. गळ्यात टावेल, हातात खोऱ्या आणि पुस्तक घेतलेली ती वर्दी ते आज ठसठशीत असलेली ही वर्दी हा प्रवास एक मोठा सिनेमा आहे. तुझं हे यश असंच निर्भेळपणे मोठं होतं राहो. खूप गर्व वाटावा असा तू आहेसच.
लेखन – निलेश झाल्टे
डेप्युटी प्रोड्युसर ABP माझा
=======================
बातम्यांच्या अपडेटसाठी लाईक करा ग्लोबल न्यूज मराठी चे फेसबुक पेज व खालील शेअर बटनावर ↘↘↘ क्लिक करुन आत्ताच ही बातमी तुमच्या फेसबुकवर शेअर करा.
@ग्लोबल मीडिया सोल्युशन्स.